Historia

PRACA SPOŁECZNA KOBIET W WOLI MIELECKIEJ

Początek działalności Koła Gospodyń wiejskich w Woli Mieleckiej przypada na rok 1920, kiedy to zebrało się kilkanaście gospodyń, które powołały Koło do życia. Pierwszą przewodniczącą została Joanna Grzelak. Kobiety postanowiły zorganizować się, by wspólnie rozwiązać swoje problemy oraz by organizacja stała się siłą liczącą się w środowisku wiejskim.

Zaraz po II wojnie światowej - po 1945 roku, ożywiła się aktywność wiejskich kobiet, a przewodnictwo objęła Antonina Wnuk. Zaczęto organizować różnego rodzaju kursy, m.in. kroju i szycia, uprawę roślin warzywnych na polach i kwiatów w przydomowych ogródkach. W długie jesienne i zimowe wieczory, zbierano się w szkole lub w innym miejscu na czytanie dobrej lektury i prasy, m.in.: Przyjaciółki, Chłopskiej Drogi czy Gromady. Z biegiem czasu Koło Gospodyń Wiejskich pozyskiwało coraz większe grono członkiń, a zajęcia i spotkania były prowadzone w różnych kierunkach. Można było spotkać się w zespołach tanecznych, recytatorskich, uczono piosenek, gotowania i pieczenia. Bardzo licznie uczestniczyła w tej działalności młodzież szkolna i starsza, zwłaszcza przy organizowaniu przedstawień, zabaw i dożynek.

W okresie 1959 -1968 organizacji przewodniczyła Maria Paluszek dobra organizatorka pod każdym względem.

W latach 1968 - 70 przewodniczącą była Stefania Sosińska, która okazała się także dobrą organizatorką, jednak stan zdrowia uniemożliwił jej pełną aktywność.

Kolejną przewodniczącą została Stanisława Bękarciak, która pełniła tę funkcję w latach 1970 - 74. Koło było bardzo dobrze zorganizowane. Pomagało m.in. przy rozprowadzaniu różnych ras drobiu wylęgowego: kaczek, kur, indyków oraz właściwej paszy do odchowu piskląt i starszych sztuk.

W latach 1974 - 1980 przewodniczącą KGW została Helena Bratek. Organizowano różnego rodzaju kursy kroju, szycia, wykłady na temat dobrego wychowania, zdrowego żywienia dzieci i osób starszych. Na szeroką skalę prowadzono dostarczanie piskląt ras mięsnych - brojlerów kaczych, kurzych i indyczych. Członkinie koła brały aktywny udział w przygotowaniu imprez z okazji rozpoczęcia roku szkolnego, otwarcia nowego Domu Strażaka, otwarcie obiektu sportowego, pracowały przy utrzymaniu porządku w Kaplicy oraz organizowały dożynki.

Na początku lat 80-tych działalność Koła Gospodyń Wiejskich stopniowo zamarła.

Dopiero w 1985 roku pani Genowefa Krawiec ożywiła działalność Koła, które stało się prężną jednostką w społeczności wiejskiej. Z inicjatywy pani Krawiec organizuje się co roku „Dzień Seniora", Dzień Kobiet, wspólnie z Radą Sołecką i aktywem wiejskim przygotowania do uroczystości przeprowadzenia dożynek. Organizowane są spotkania, na których omawiana jest tematyka gotowania i pieczenia, organizowane są konkursy na najładniejsze ogródki przydomowe. W tym dużym zaangażowaniu działają wspólnie z Radą Sołecką, Ludowym Klubem Sportowym, Ochotniczą Strażą Pożarną, Gminnym Ośrodkiem Kultury w Chorzelowie, Ośrodkiem Doradztwa Rolniczego. Wiosną 1998 roku został zorganizowany konkurs pt. „Najpiękniejsza i Najbezpieczniejsza Zagroda". Organizatorami konkursu byli: Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Boguchwale i Kasa Ubezpieczenia Rolniczego w Rzeszowie. Udział w konkursie wzięło 10 gospodarstw.

Zwycięzcami zostali:
I    miejsce - Ewa Nawalny - Wola Mielecka Nr 392 - pkt. 67
II    miejsce - Klara Łysoń - Wola Mielecka Nr 569 - pkt. 66
III    miejsce - Stanisław Krawiec - Wola Mielecka Nr 54 - pkt. 63

Zwycięzcom konkursu w dniu 20 października 1998 roku w Szkole Podstawowej w Woli Mieleckiej wręczono nagrody rze¬czowe, których fundatorami byli ODR w Boguchwale, Urząd Gminy w Mielcu oraz Rada Sołecka w Woli Mieleckiej.

Od 2014 roku prężnie działa Grupa wokalna KGW Wola Mielecka.

2 lutego 2015 roku na zebraniu sprawozdawczo-wyborczym wybrano nowy zarząd.. Przewodniczącą KGW Wola Mielecka na kadencję 2015-2018 została wybrana Danuta Wiącek.

Koło Gospodyń Wiejskich w Woli Mieleckiej kadencji 2015-2018

Zarząd KGW Wola Mielecka

4.Szot Teresa - sekretarz

4.Parys Zofia- członek

6.Węgrzyn Genowefa

Zbigniew Wicherski

Zebranie Wyborcze KGW Wola Mielecka, 02.02.2015

link do filmu: http://youtu.be/UpbWRZYYOo0
Nagranie wideo: Zbigniew Wicherski

Zobacz film 

Jarmark Wielkanocny 2015, Grupa Wolalna KGW Wola Mielecka 21.03.2015

link do filmu: http://youtu.be/qCVBD_yjiOs
Nagranie wideo: Zbigniew Wicherski

Gazyfikacja Woli Mieleckiej

W połowie lat 70-tych społeczeństwo Gminy Mielec na zebraniach wiejskich przedstawiało potrzebę wprowadzenia inwestycji gazowej, jako czynnika wzrostu poziomu cywilizacji wsi. Ten problem społeczny przejawiał się widocznie na co dzień, jako potrzeba chwili, co w ostateczności skłoniło władze Gminy Mielec do przystąpienia do rozwiązania problemu. Wystąpiono z pismem do Mi¬nistra Górnictwa i Energetyki w Warszawie, przedstawiając potrze¬bę gazyfikacji wsi Wola Mielecka.
Zapewnienie dostawy gazu dla wsi: Boża Wola, Goleszów, Książ¬nice, Podleszyny, Wola Mielecka, Rzędzianowice i Trzciana - Urząd Gminy w Mielcu otrzymał dnia 5 maja 1981 roku. W tym samym okresie czasu otrzymaliśmy zapewnienie dostawy gazu dla wsi po¬łożonych za WSK Mielec tj. Trześń, Wola Chorzelowska, Mościska i Ławnica należąca wieś do Gminy Tuszów Narodowy.
Naczelnikiem Gminy Mielec w tym okresie był Pan mgr Stanisław Kania. W załatwieniu wielu spraw związanych z uzyskaniem zapewnienia dostawy gazu były osoby: Pan Kazimierz Soboń - kierownik Rozdzielni Gazu w Mielcu, Pan Buczek Kazimierz - miesz¬kaniec wsi Wola Mielecka oraz Pan Jan Chłost zamieszkały rów¬nież w Woli Mieleckiej.

W pierwszej kolejności zlecono opracowanie dokumentacji na poszczególne wsie. Następnie zlecono opracowanie dokumentacji technicznej na opracowanie przekroczenia rzeki Wisłoki gazocią¬giem wysokoprężnym przez rzekę Wisłokę Urząd Gminy miał trud¬ności w znalezieniu odpowiednich projektantów. Pomocy w tym zakresie udzielił Kierownik Rozdzielni Gazu w Mielcu pan Kazi¬mierz Soboń - dokumentację opracował: Pan Juszczęć i Pan Zajdel z Krosna.

Nie wywiązali się jednak z terminu opracowania, pomimo kilkakrotnych wyjazdów kierownictwa tut. Urzędu do Krosna.
W rezultacie stało się tak, że sieć gazowa została wykonana na poszczególnych wsiach a przekroczenia rzeki Wisłoki nie można było zrealizować.
W tym trudnym okresie czasu zmniejszono obszarowo teren działania Gminy Mielec pomniejszając o wsie: Wojsław, Rzochów, Mościska i Smoczka. Przekroczenie rzeki Wisłoki gazociągiem wysokoprężnym musiało być realizowane częściowo na terenie naszej gminy i na terenie miasta Mielca - Wojsław, gdzie wystąpiły następne trudności a mianowicie wejście w teren z budową.

W okresie kadencji naczelnika gminy inż. Marka Bieganowskiego sprawy gazyfikacyjne nie za wiele poszły do przodu.
W maju 1990 r. wójtem gminy Mielec zostaje wybrany pan Władysław Ochalik, który to gazyfikację wiosek postawił sobie jako zadanie priorytetowe.
Dzięki dużemu zaangażowaniu Wójta Gminy Mielec w osobie Pana Ochalika Władysława sprawy wejścia w teren i wiele innych spraw zostało załatwionych szybko i sprawnie dlatego też można było przystąpić do samej realizacji wykonawcą gazociągu wysoko¬prężnego był Pan Edward Soboń zam. Podleszany 140.

Przekazanie sieci gazowych do użytku:
Trześń -1990 roku
przekroczenie rzeki gazociąg wysokoprężny -1993 rok
Podleszany -1993 rok
Książnice -1993 rok
Boża Wola -1993 rok
Goleszów -1993 rok
Wola Chorzelowska -1993 rok
Rzędzianowice -1995 rok
Wola Mielecka -1996 rok

Zrealizowanie tak dużego zakresu rzeczowego dot. sieci gazowych było możliwe dzięki środkom finansowym pozyska¬nych od Europejskiego Funduszu Pomocy Wsi Polskiej w Warsza¬wie oraz dużej pomocy w środkach z budżetu gminy, oraz przy udziale mieszkańców wymienionych wsi.
Na zebraniu ogólnym wiejskim w Woli Mieleckiej, wybrano Komitet Gazyfikacyjny, a członkowie wyrazili gotowość działania w tej społecznej pracy.

Skład osobowy Komitetu Społecznego Gazyfikacji Woli Mieleckiej wyglądał następująco:
Eugeniusz Korczak    - przewodniczący
Jan Chlost    -1 z-ca przewodniczącego
Jerzy Klementowski    - II z-ca przewodniczącego
Kazimierz Cygan    - III z-ca przewodniczącego
Adolf Cholewa    - członek
Teodor Czerwiński    - członek
Henryk Jaworski    - członek
Wawrzyniec Krawiec    - członek
Edward Puła    - członek
Kazimierz Niedbała    - członek
Edward Draus    - członek
Stanisław Wójcik    - sekretarz
Urszula Trzpis    - członek
Aleksander Marczewski    - członek
Zdzisław Rzeźnik    - członek
Jan Czerwiński    - członek
Emil Graboś    - członek
Władysław Paratyka    - członek

Pierwszą zbiórkę należności finansowych rozpoczęto w listopadzie 1982 roku. Po śmierci Eugeniusza Korczaka przewodniczą¬cym został Jan Chłost. Wola Mielecka została podzielona na odpowiednie odcinki, na których członkowie komitetu sprawowali swoje zadania w zakresie wynikającym z prowadzonych prac, m.in.: zajmowali się zbieraniem funduszy przypadających na każdego mieszkańca wsi, zbierali pisemne deklaracje i oświadczenia, kierowali pracami społecznymi przy wykopach rowów pod gazociąg, organizowali materiały (rury, asfalt, lepik, zawory, reduktory, welon izolacyjny), organizowali i nadzorowali prace wynikające z przepisów w zakresie usuwania drzew i przeszkód na trasie gazociągu, prowadzili trudne rozmowy z mieszkańcami, na posesjach których należało usunąć drzewa lub inne przeszkody.

Organizowanie częstych spotkań i narad z członkami Komitetu oraz inspektorami nadzoru przyczyniło się do szybkiego ro¬wiązania narastających problemów, co z kolei poprawiało prawidłową realizację inwestycji. Wykonawcą gazyfikacji w Woli Mieleckiej był jej mieszkaniec, Tadeusz Pazdro. Inspektorzy nadzoru -Tadeusz Cypara i mgr inż. B. Maciejowski. W dniu 2 czerwca 1994 roku po raz pierwszy puszczono w Woli Mieleckiej gaz do rur. Natomiast w dniu 12 czerwca 1994 w Kaplicy w Woli Mieleckiej od¬prawiono mszę i dokonano poświęcenia płomyka gazowego. W tej uroczystej chwili zgromadziło się bardzo wielu mieszkańców.

Część wioski należąca do Piątkowca, licząca około 30 gospodarstw, od pokoleń nosi nazwę Zwiernik-Przysiółek. W tatach 90-tych ludzie stamtąd powołali swój Komitet Gazyfikacyjny i wspólnie z Wolą Mielecką realizowali inwestycję. Urząd Gminy w Wadowicach, społeczności tej przydzielił odpowiednie środki finansowe na realizację przedsięwzięcia. W skład powołanego Komitetu Gazyfikacyjnego weszli: Mieczysław Leś - przewodniczący, Kazimierz Dudek - skarbnik, Witold Rymanowski z-ca przewodniczącego oraz członkowie Kazimierz Dziekan i Jan Chrabąszcz.

ZGÓRSKO. W jaki sposób Zgórsko było traktowane przez Ossolińskich?
-  Zgórsko dla rodu Ossolińskich było w centrum zainteresowań. Tak naprawdę jedyną rezydencją, jaką do 30 lat XVII wieku posiadali, było Zgórsko. W rodzinnym Ossolinie był bowiem drewniany dwór rodem z późnego średniowiecza, a w Krzyżtoporze, który dziś znamy jako ruinę, nie było zupełnie nic. Zgórsko było zatem rezydencją podwójnego wojewody podolskiego i sandomierskiego Zbigniewa Ossolińskiego, a następnie jego syna Maksymiliana. Z chwilą kiedy rodzina potraciła majątki Ossolin, Klimontów,. Krzyżtopór, Zgórsko stało się centralną miejscowością w Sandomierskiem, w której Ossolińscy pozostali. Pewną jedyność Zgórska uwypukla fakt przekazania tutejszych dóbr na rzecz Ossolineum.

Zgórsko powinno wręcz się chwalić tym, że z tutejszych ziem była utrzymywana biblioteka Ossolineum.
-  Po upadku w II poł. XVII wieku do lat 30 XVIII wieku Zgórsko naprawdę rozkwitło na nowo. Można to stwierdzić, studiując materiały, które znajdują się w Ossolineum i mówią o tutejszej gospodarce. Pewnym minusem było to, że siedzibę fizyczną przeniesiono ze Zgórska do Woli Mieleckiej. Najprawdopodobniej zdecydowało o tym centralne położenie tej wsi wobec klucza mieleckiego i zgórskiego. Samo Zgórsko do początków XIX wieku znajdowało się w naprawdę dobrej sytuacji gospodarczej. Te majątki mimo dzierżaw były bardzo do¬brze prowadzone i zarządzane. Gospodarka nie była wyniszczająca. Kwintesencją tego było zapisanie klucza zgórskiego, Woli Mieleckiej jako głównych wsi na rzecz funduszu, który miał utrzymywać Ossolineum.

A co dziś znaczą dla Ossolińskich takie miejscowości, jak Zgórsko, Wola Mielecka czy Ossolin?
- Dziś to dla nas wyłącznie pamiątka historyczna. Nie tylko te wsie, ale wiele zabytków, np. na Podlasiu. To też pamięć o przedstawicielach rodu, którzy odcisnęli pozytywne znamię na historii ziemi, na której mieszkali.

A kogo wymieniłby pan z tych wielkich przodków rodu.
-  Na pewno kanclerza Jerzego, który dążył do umocnienia władzy królewskiej, tak jak to się działo w wielu ówczesnych państwach Europy. Wiemy, jak później dla nas się skończyło to, że jednak w Polsce nie udało się przeprowadzić reform wzmacniających króla. Ciekawą postacią był Franciszek Maksymilian, podskarbi nadworny Augusta II Sasa, a później sekretarz króla Stanisława Leszczyńskiego na wygnaniu w Lotaryngii. I oczywiście ogromne zasługi na swoim koncie ma Józef Maksymilian.

A panu, do której z tych trzech postaci najbliżej, jeśli chodzi o więzy krwi.
-  Jak wiadomo, Józef Maksymilian, ostatni dziedzic Zgórska, umarł, nie zostawiając oficjalnie potomka. Nieoficjalnie miał córkę ze swoją gospodynią w Wiedniu. Ja najbardziej skoligacony jestem z Franciszkiem Maksymilianem. Pochodzę bowiem z linii, która osiadła pod Krakowem jeszcze w XVI wieku. Stąd jest mi daleko do linii zgórskiej.

Korso - Z Grzegorzem Ossolińskim rozmawiał Krzysztof Babiarz

Wiatrak Samborskiego
Wiatrak „Koźlak", który stał na posesji Nr 523 (79). Zbudowany został przez Mateusza Indyka (zm. 1928).
Po jego śmierci nie było następcy, który podjąłby się dalszej eksploatacji wiatraka.

W roku 1933 wiatrak zakupił mieszkaniec Rzędzianowic, Władysław Smoborski, który przeniósł go do Rzędzianouńc na posesję Nr 32. Po roku 1946 Samborski osiedlił się w Trzcianie i przeniósł tam swój wiatrak. „Koźlak" do dziś' stoi przy posesji Nr 92 obok cmentarza w Trzcianie. Znów jednak brakuje osoby, która mogłaby wykorzystać jego siłę do mielenia ziarna.

Jest to budowla drewniana dwukondygnacyjna o konstrukcji słupo-szkieletowej, oszalowany deskami.
Dach dwuspadowy, kryty blachą, z naczólkiem od strony śmig. Cala budowla obracana w kierunku wiatru.